من تو را به کسی هدیه می دهم که از من عاشق تر باشد و از من برای تو مهربان تر
من تو را به کسی هدیه می دهم که صدای تو را از دور، در خشم، در مهربانی،
در دلتنگی، در خستگی، در هزار همهمه ی دنیا، یکه و تنها بشناسد.
من تو را به کسی هدیه می دهم که راز معصومیت گل مریم و تمام سخاوت های
عاشقانه این دل معصوم دریایی را بداند؛ و ترنم دلپذیر هر آهنگ، هر نجوای
کوچک، برایش یک خاطره باشد.
او باید از نگاه سبز تو تشخیص بدهد که امروز هوای دلت آفتابی است؛ یا آن
دلی که من برایش می میرم، سرد و بارانی است.
ای.... ،ای بهانه ی زنده بودنم؛ من تو را به کسی هدیه می دهم که قلبش بعد
از هزار بار دیدن تو، باز هم به دیوانگی و بی پروایی اولین نگاه من بتپد.
همان طور عاشق، همان طور مبهوت و مبهم...
تو را با دنیایی حسرت به او خواهم بخشید؛
ولی آیا او از من عاشق تر و از من برای تو مهربان تر است؟آیا او بیشتر از
من برای تو گریسته است؟؟ نه... هرگز...هرگز
ولی، تو در عین ناباوری، او را برگزیدی...
می دانم... من دیر رسیدم...خیلی دیر...خیلی...
یک بار دیگر بگذار بی ادعا اقرار کنم که هر روز دلم برایت تنگ می شود.
روزهایی که تو را نمی بینم، به آرزوهای خفته ام می اندیشم، به فاصله بین
من و تو،...
هر روز به خود می گویم کاش شیشه عمر غرورم را شکسته بودم
کاش به تو می گفتم که عاشقانه دوستت دارم تا ابد
برای تو که میدانم هرگز مرا .............
ببخش
صدای قلب ها شنیده می شود
گوش های عالم پر از صداست
قلبی صدای سکوت می دهد
ولی باز....
گوش های عالم را کر کرده است
ببخش...
ببخش تا مرهم بر دل شکسته ات باشد
تبریک میگم
وقتی
وقتی......
وقتی که دیگر نبود
من به بودنش نیازمند شدم
وقتی که دیگر رفت
من به انتظار آمدنش نشستم
وقتی که دیگر نمیتوانست مرا دوست بدارد
من او را دوست داشتم
وقتی او تمام کرد من شروع کردم
وقتی او تمام شد من آغاز شدم
و چه سخت است تنها متولد شدن
مثل تنها زندگی کردن است
مثل تنها مردن!!!
(دکتر شریعتی)
زندگی یعنی عشق
این چه باغیست خدا ساکنانش چه غریب برگریزان عجیب
نه نشان از گل یاس نه نشان از سوسن
نه به گلشن رد پایی ز علفزار چمن
رنگ و بو بی معنیست
همه در گستره یک باغند
همه پرورده ی یک دامانند
بر گلچین همه گلهای جهان یکسانند
چه خزانی غمگین
زود گیرد؛گر غفلت ز گریبان افسوس
چه زمانی کوتاه چه زمانی که رسد زود به پایان افسوس
چه بهاری.........
باغ آرام و خموش نه هیاهو نه صدایی
در سکوتی مطلق بجز آهنگ رحیل باران
از غمی بی پایان.....
میتوان این باغش زندگی نام نهاد
گاهگاهی غمگین؛گاهگاهی شود ایام به کام ما شاد
زندگی بازی وحشتناکی است
زندگی یعنی عشق
نقش اول عشق است
عشق بازیچه میان دو دل است
آن یکی مست تمنا؛دگری غرق هوس
آن یکی عاشق بیمار
دگری نازکنان در پی دلدار دگر
زندگی یک لبخند به لبها
زندگی جای کسی تنها نیست
آن یکی واله وشیدا
این یکی خسته و غمگین
و دگری از غم دلدار به خود می پیچد